Moda pierwszej połowy lat 80-tych XIX wieku

Jeżeli ktoś zadaję się pytaniem o co chodzi z tą modą na blogu o Krakowie, to śpieszę się z odpowiedzią.

Otóż często daję wolną wolę wyobraźni i przenoszę swoją osobę do tamtych lat.  Jako że nie chcę wtedy wyróżniać się w ówczesnym krakowskim tłumie :), ubieram się zgodnie z ówczesnymi kanonami mody: odpowiednia suknia (w tym wypadku - gorset pod spodem i  druty wżynające się tu i tam poniżej :P), kapelusz, dodatki itd. W tym celu buszuję w przestworzach internetu i zbieram, a potem szufladkuję w umyśle konkretne obrazy z tamtych lat.



 Lata 20-te, 30-te już były, a koniec XIX wieku został zaniedbany, a przecież stroje były wtedy przepiękne. Owszem mało wygodne, ale za to jak efektowne!

Początek lat 80-tych (czyli tzw. późna epoka wiktoriańska) charakteryzuje się dość wąskimi sukienkami z wielką "pupą".
Modne kolory ubioru to: popiel, w czarne, lub srebrne paski/kratkę,  ożywiony aksamitnymi kamizelkami, kokardkami we wszystkich odcieniach granatowego;  szafranowy, brązowy, ciemnowiśniowy, ceglasty, terracotta, blady róż.

Los Angeles County Museum of Art

Koniecznym stroju elementem była tiurniura. Nie tylko powiększała tylną część sylwetki, ale nadawała też całej posturze kształt litery S. Była to bardzo skomplikowana, wręcz inżynierska konstrukcja!

Kobieta o kształcie "Ś"

Poruszanie się w  takim czymś jeszcze  jakoś szło, gorzej z tańczeniem (chociaż w sukniach balowych tiurniura była mniejsza, ale za to dodatkowo doczepiano długi tren), niemożliwym natomiast było siedzenie! Kobieta siedziała wyłącznie na boku z jedną nogą podwiniętą pod drugą. Spróbujcie tak usiąść z gracją! wysiedzieć np. całą partyjkę brydża i wstać z lekkością piórka!


 Góra sukni była zabudowana aż po szyję, przypominając formą żakiet, z żabotem ze wstążek czy koronki i  z długimi obcisłymi rękawami. Oczywiście kreacje wieczorowe ukazywały ciut więcej nagiego ciała, lecz mały rękaw i tak był obowiązkowy.

 Koronki  były kolejnym ważnym elementem każdego stroju -  różnokolorowe, czarne, białe - odświeżano nimi podniszczone suknie.

Pod każdą suknią przymusowo znajdowało się kolejne  narzędzie tortur - gorset. Gorset zakładano przy pomocy drugiej osoby (pamiętacie ten motyw z filmu "Przeminęło z wiatrem"!?) na koszulkę, która zapobiegała wpijaniu się drutów w skórę.

Scarlett bez koszulki!

 Ówczesny kanon "tap madl" nakazywał by talia miała  nie więcej niż 30-35 cm, lub tyle samo ile obwód szyi ukochanego. Kobiety, których niestety nie udawało się zwęzić do takich rozmiarów, ochoczo kładły się pod nóż chirurgiczny na usunięcie dolnych żeber (uwaga, uwaga - wtedy  powszechnie nie stosowano znieczulenia ogólnego - kobiety znieczulano spirytusem doustnie, aż nie usnęła ...).

Okrycia wierzchnie to paltoty, wcięte lub luźne z przodu i przewiązane lekko z przodu jedwabną wstążką.

Kapelusze: kapotka inaczej zwana budką, toczek, kapelusze okrągłe z wysoką główką - "elegantka",  kapelusz "Stella" z szerokim rondkiem podniesionym z jednego boku. Jesienne - pilśniowe, z dodatkami z aksamitu, pluszu, a także upiększone krótkimi piórami, skrzydełkami, lub całymi ptakami.

Toczek

Suknia w stylu Pompadour - uwaga skierowana na element kapelusza!

Rękawiczki  tzw. duńskie we wszystkich odcieniach, z wyłączeniem koloru żółtego, jako, że brzydko odbija się od różowej lub stalowej sukni.
Fryzury: koniecznie z grzywką,  włosy upięte z tyłu, sam kształt uczesania przypomina  hełm.

Biżuteria: - różnego rodzaju zabójczo ostre szpilki do włosów, broszki, spinki, klamry.

                                                 







Na podstawie "Moda, pismo ilustrowane dla kobiet" rocznik 1881-1883